این حرصها که دامن صد فن شکسته اند

عرض کلاه داده و گردن شکسته اند

دارد شراب غفلت ابنای روزگار

بد مستیی که ساغر مردن شکسته اند

بیتابی از غبار نفس کم نمی شود

مبنای دل به روی تپیدن شکسته اند

در زلف یار هیچ دل آزردگی نداشت

این دانه ها ز دوری خرمن شکسته اند

یارب شکست من به چه افسون شود درست

دارم دلی که پیشتر از من شکسته اند

در عالمی که سنگ شررخیز وحشت است

گرد مرا چو آب در آهن شکسته اند

هرگل که دیدم آبلهٔ خون چکیده بود

یا رب چه خار در دل گلشن شکسته اند

صد برق درکمین نفس موج می زند

مردم نظر به شعلهٔ ایمن شکسته اند

پرواز من چو موج گهر در دل است و بس

بالی که داشتم به تپیدن شکسته اند

هر ذره ام به رنگ دگر می دهد نشان

جوش بهارم آینهٔ من شکسته اند

امروز نفی هم گل اقبال دوستی ست

یاران ز رنگ ما صف دشمن شکسته اند

ما عاجزان ز کوی تو دیگر کجا رویم

در پای رشته ها سر سوزن شکسته اند

سنگی ز ننگ عجز به مینای ما نخورد

ما را همان به درد شکستن شکسته اند

یک گل در این بهار اقامت سراغ نیست

بیدل ز رنگ خود همه دامن شکسته اند